Mięśniaki macicy – epidemiologia . Mięśniaki to najczęstsze guzy żeńskich narządów płciowych. Występują nawet u 50-60% kobiet. Nie zdarzają się często przed 20. rokiem życia, ale po 50. roku życia pojawiają się już u 70% kobiet. Mięśniaki macicy – objawy . Objawy zależą od lokalizacji, ilości i wielkości mięśniaków. Od tego momentu liczy się czas. Lekarze muszą natychmiast przeciąć brzuch rodzącej, by wydobyć dziecko, zaszyć bądź usunąć macicę i przeprowadzić masywną transfuzję krwi. Pęknięcie macicy jest zawsze sytuacją największego zagrożenia życia matki oraz dziecka. Rodząca może doznać ciężkiego krwotoku wewnętrznego i umrzeć. Sposoby na usunięcie macicy. Istnieje kilka sposobów na usunięcie macicy. Najczęściej operację wykonuje operacja otwarta. Pozwala to na rehabilitację jamy miednicy i zapobiega stanom zapalnym otrzewnej. Jeśli występuje patologia onkologiczna, wykonaj poszerzoną histerektomię. W niektórych przypadkach usunięcie macicy odbywa się Fizjoterapia uroginekologiczna po usunięciu macicy. Po zabiegu wycięcia macicy pacjentka powinna pozostać w szpitalu przez kilka kolejnych dni. Pełna rekonwalescencja trwa jednak znacznie dłużej – około 4 tygodni w przypadku operacji laparoskopowych lub pochwowych, a nawet do 8 tygodni w przypadku zabiegów otwartych. . Podczas XI Krajowej Konferencji Szkoleniowej - Ginekologia i Położnictwo 2014, organizowanej co roku w Krakowie przez wydawnictwo Medycyna Praktyczna, na jednej z sesji grono ekspertów dyskutowało nt. postępów w ginekologii w kontekście zabiegów małoinwazyjnych. Prowadzący sesję, prof. Jan Kotarski, zadał przewrotne pytanie, czy w ogóle jest możliwa ginekologia bez leczenia operacyjnego? Najczęstszą po cięciu cesarskim operacją stosowaną w położnictwie i ginekologii jest histerektomia (usunięcie macicy), wykonywana najczęściej z powodu mięśniaków macicy. Mięśniaki macicy są jednym z najczęściej występujących niezłośliwych rozrostów nowotworowych, które występują u 20-40% kobiet. Szacuje się, że w Polsce żyje ponad 5 milionów kobiet powyżej 20. roku życia, które mają mięśniaki macicy. Część z tych kobiet nie wie, że ma mięśniaki, ponieważ w 15-20% przypadków nie powodują one żadnych dolegliwości. Regularne badania ginekologiczne oraz wykonywanie przynajmniej raz w roku USG pozwalają na ich wykrycie, a współczesna medycyna oferuje pacjentkom różne metody leczenia. W Polsce często standardem pozostaje leczenie operacyjne, ale dla wielu pacjentek operacja jest obarczona dużym stresem i wiąże się z poczuciem utraty atrybutu kobiecości, jakim jest macica. W przypadku leczenia operacyjnego mięśniaków macicy 89% zabiegów wykonywanych w Polsce stanowi histerektomia. W grupie tej znajdują się też młode kobiety, które nie zakończyły planów prokreacyjnych (20-29 lat – ok. 17%, 30-39 lat – ok. 15%). Podczas sesji prof. Anita Olejek z Katedry i Oddziału Klinicznego Ginekologii, Położnictwa i Ginekologii Onkologicznej w Bytomiu, Śląskiego Uniwersytetu Medycznego w Katowicach przedstawiła możliwe niekorzystne następstwa histerektomii, takie jak negatywny wpływ na funkcję dna miednicy i inne aspekty zdrowotne, szczególnie jeśli równocześnie usuwa się jajniki. Objawy te mogą pojawić się wiele lat po histerektomii i zaburzać znacząco jakość życia. Powikłania okołooperacyjne sumarycznie występują w ok. 20% w zależności od techniki chirurgicznej. Poza problemem natury medycznej rodzi to poważne problemy zarówno społeczne, jak i psychologiczne. Wśród kobiet, którym z powodu mięśniaków usunięto macicę, padają takie stwierdzenia jak: „amputacja kobiecości” czy „naczynie, które nic nie przechowuje”. Ponieważ w ostatnich latach bardziej otwarcie podchodzi się do opinii i odczuć kobiet, należy je brać pod uwagę, zwłaszcza że pojawiły się nowe możliwości terapeutyczne i nowe technologie. Współczesna medycyna daje wielu pacjentkom szansę na zachowanie macicy. W Europie Zachodniej odnotowuje się coraz większy trend leczenia polegający na zastąpieniu histerektomii metodą zabiegów małoinwazyjnych, pozwalających zachować macicę. Wśród różnych opcji leczenia mięśniaków od 2012 roku zarówno w Europie Zachodniej, jak i w Polsce dostępna jest nowoczesna terapia farmakologiczna octanem uliprystalu. Gość specjalny Dr Martin Sillem z Mannheim przedstawił doświadczenia niemieckie ze stosowaniem tego leku. Zastosowanie leczenia farmakologicznego, zmniejszającego objętość mięśniaków, umożliwia wielu kobietom zachowanie macicy. Lek powoduje kontrolę krwawień już w ciągu 10 dni od rozpoczęcia terapii oraz redukcję objętości mięśniaków poprzez wywołanie apoptozy – czyli śmierci komórek mięśniaka. Zmniejszenie mięśniaka daje pacjentkom możliwość zaplanowania zabiegu w dogodnym czasie i nie musi kolidować z planami dotyczącymi założenia rodziny. U niektórych pacjentek objawy choroby nie powracają, mięśniaki nie odrastają, a nawet potrafią całkowicie zniknąć. Podczas spotkania prof. Mariusz Zimmer z II Katedry i Kliniki Ginekologii i Położnictwa Uniwersytetu Medycznego we Wrocławiu, przedstawiając nowe możliwości histeroskopii, między innymi omówił kwalifikację do zabiegów operacyjnych mięśniaków macicy w leczeniu niepłodności. Z kolei prof. Rafał Kurzawa z Kliniki Medycyny Rozrodu i Ginekologii Pomorskiego Uniwersytetu Medycznego w Szczecinie omówił różne aspekty wpływu operacji niezłośliwych zmian w jajniku (głównie torbieli) na płodność kobiet. Na koniec prof. Tomasz Paszkowski z III Katedry i Kliniki Ginekologii Uniwersytetu Medycznego w Lublinie przedstawił zasady kwalifikowania pacjentek do leczenia zachowawczego (nieoperacyjnego), gdyż leczenie takie nie jest możliwe we wszystkich przypadkach. Z powodu nietrzymania moczu cierpi niemal co piąta kobieta przed 44 rokiem życia., a po ukończeniu 65 lat już blisko co trzecia. Dla wielu pacjentek problem nietrzymania moczu jest powodem do wstydu i ograniczenia kontaktów towarzyskich. Laserowe metody leczenia inkontynencji są wciąż nowością, ale istnieją już dowody na ich skuteczność. Szacuje się, że u ponad połowy kobiet nietrzymanie moczu ma charakter wysiłkowy – pojawia się podczas uprawiania sportu, kaszlu czy dźwigania ciężkich przedmiotów. Ten krępujący problem zdrowotny nierzadko zmusza panie do porzucenia ulubionych aktywności, w tym aktywności fizycznej. W przebiegu inkontynencji można stosować ćwiczenia mięśni Kegla czy biofeedback, jednak metody te nie zawsze są w pełni skuteczne. Jednym z nowych, obiecujących sposobów na poradzenie sobie z nietrzymaniem moczu jest laseroterapia. Czy laserowe leczenie nietrzymania moczu jest skuteczne? W laserowym leczeniu nietrzymania moczu wykorzystuje się laser Er-YAG. Poprzez oddziaływanie na struktury dna miednicy, pozwala on zwiększyć ich napięcie i tym samym zmniejszyć częstość przejawów nietrzymania moczu. Urządzenie pobudza syntezę kolagenu, czyli głównego składnika budującego mięśnie oraz ścięgna. Ponieważ z wiekiem ilość włókien kolagenowych ulega zmniejszeniu i słabnie zdolność do ich wytwarzania, naukowcy założyli, że laser może być obiecującą techniką w leczeniu tych dolegliwości. Pierwsze badanie na temat skuteczności leczenia nietrzymania moczu laserem u kobiet wykonali słoweńscy i chorwaccy lekarze. U kobiet o prawidłowej masie ciała już po jednym zabiegu zaobserwowano zmniejszenie dolegliwości o 67%. Działania niepożądane zabiegu były niewielkie i przemijające. Grupą kobiet, w których zabieg okazał się najmniej skuteczny, okazały się pacjentki po 60. roku życia, spośród których tylko 8% odczuło poprawę. Wyniki opublikowano w czasopiśmie Climacteric. Roczne obserwacje 175 kobiet poddanych temu zabiegowi wykazały, że najlepsze wyniki osiąga się w wysiłkowym nietrzymaniu moczu, natomiast technika nie jest odpowiednia do leczenia jego mieszanej postaci. Leczenie nietrzymania moczu laserem - skuteczność zabiegu Ulepszony program lasera „SMOOTH”, w którym tkanki ogrzewane są do niższych temperatur, ma na celu zwiększenie bezpieczeństwa laserowego leczenia nietrzymania moczu. Tkanki wnętrza pochwy osiągają wówczas temperaturę do 60 st. Celsjusza, co sprawia, że ryzyko oparzeń jest minimalne. Nieablacyjna technika okazała się nie tylko skuteczna, ale również bardzo komfortowa dla pacjentek: aż 95% badanych uznało zabieg za całkowicie bezbolesny. Skuteczność laserowego leczenia nietrzymania moczu była również wysoka - po miesiącu od zabiegu 10 na 31 kobiet całkowicie pozbyło się objawów inkontyntencji. Poprawa utrzymywała się do momentu zakończenia obserwacji, 6 miesięcy od zabiegu. Ciekawymi obserwacjami po nieablacyjnej metodzie leczenia nietrzymania moczu laserem podzielili się naukowcy z Chile. Ponad 1/3 pacjentek całkowicie uwolniła się od objawów, a 81,8% z tych, które były aktywne płciowo, podało, iż wzrosła ich satysfakcja z życia seksualnego. 2/3 kobiet było bardzo zadowolonych z wyników zabiegu, a jego jedyną wadą okazał się niewielki ból, związany z działaniem lasera. Laserowe leczenie nietrzymania moczu a menopauza Dopochwowy laser erbowy jest stosowany również jako metoda zmniejszająca objawy związane z menopauzą. Po zabiegach zmniejsza się suchość pochwy, co bywa powodem pogorszenia jakości współżycia. Chociaż do osiągnięcia efektów zwykle potrzebnych jest kilka zabiegów, tylko 3% pacjentek rezygnuje z tego rodzaju terapii ze względu na jego skutki uboczne. Laser wydaje się więc kompleksowym rozwiązaniem problemów towarzyszących menopauzie i może dzięki temu poprawić jakość życia Andrzej Kuszka, Marianne Gamper, Claudia B Walser, Jacek Kociszewski, Volker Viereck, "Erbium:YAG laser treatment of female stress urinary incontinence: midterm data" ( Fistonić N. et al., "First assessment of short-term efficacy of Er: YAG laser treatment on stress urinary incontinence in women: prospective cohort study", 2015 Endometrium to błona śluzowa, która wyściela macicę. Niewiele kobiet wie, co to jest endometrium. Muszą sobie jednak zdawać sprawę, że z endometrium jest związanych wiele groźnych chorób, w tym endometrioza, zapalenie błony śluzowej macicy i rak endometrium. Dlatego tak ważne jest, aby uświadomić kobietom co to jest endometrium. spis treści 1. Czym jest endometrium? 2. Przerost endometrium Co wpływa na przerostu endometrium? Leczenie przerostu endometrium 3. Endometrioza a resekcja macicy 4. Zapalenie śluzówki macicy 5. Rak endometrium rozwiń 1. Czym jest endometrium? Endometrium jest błoną śluzową, która wyściela wnętrze macicy. Jest to tkanka, której działanie jest regulowane przez hormony żeńskiego układu rozrodczego – głównie estrogeny. W związku z działaniem tych steroidowych substancji w trakcie cyklu miesięcznego podlega ono ciągłym zmianom. W pierwszej fazie cyklu endometrium ulega rozrostowi w związku z dojrzewaniem pęcherzyków Graafa i przygotowywaniem błony śluzowej macicy na zagnieżdżenie zarodka. W drugiej fazie natomiast wzrost stężenia progesteronu powoduje wyhamowanie powiększania endometrium czego następstwem jest jego złuszczanie i miesiączka. Zobacz film: "#dziejesienazywo: Endometrioza - jak ją rozpoznać i leczyć?" W warunkach nieprawidłowych może dochodzić do przerostu endometrium. Najczęściej przerost błony śluzowej macicy jest spowodowany zaburzonym działaniem gospodarki hormonalnej. Ta dolegliwość występuje przede wszystkim u kobiet po 55 roku życia. W diagnostyce chorób endometrium wykonuje się badanie USG. Na wyniku badania można często przeczytać o endometrium niejednorodnym. Jednak nie należy panikować, niejednorodne endometrium nie jest powodem do zmartwienia, ponieważ każdy wynik USG należy interpretować po przejrzeniu wyników innych badań. Często niejednorodne endometrium może wskazywać na którąś z częstych chorób. 2. Przerost endometrium Badanie endometrium macicy jest oparte w pierwszych etapach głównie o diagnostykę obrazową przy użyciu USG. Ponadto wykonuje się badania hormonalne a także histeroskopię. Lekarz ginekolog decyduje o kolejnych etapach badań biorąc pod uwagę grubość endometrium, która jest zależna przede wszystkim od wieku a także od tego czy kobieta miesiączkuje czy jest już może po menopauzie. W przypadku kobiet miesiączkujących grubość endometrium powinna wynosić od 10-12 mm zaś u pań po menopauzie 7-8 mm. W przypadku podejrzeń nieprawidłowego rozrostu endometrium lekarz może zalecić wykonanie biopsji oraz badania histopatologicznego pobranego wycinka. To badanie pozwala odpowiedzieć na pytanie czy istnieje ryzyko wystąpienia procesu nowotworowego czy też można go wykluczyć. Co wpływa na przerostu endometrium? Przerost endometrium zdarza się dość często. Jest to schorzenie, które dotyczy zarówno kobiet miesiączkujących, jak i tych po menopauzie. Do zmiany grubości endometrium dochodzi pod wpływem działania hormonów. Do objawów przerostu endometrium należą różne odchylenia w przebiegu miesiączki, bóle w podbrzuszu lub okolicy jajników. Jeśli kobieta zauważy u siebie jakieś niepokojące objawy, powinna udać się do ginekologa. Za przerost endometrium są odpowiedzialne zaburzenia hormonalne. Zmiany związane z przerostem endometrium po pewnym czasie utrudniają normalne funkcjonowanie, ponieważ prowadzą do bardzo obfitych krwawień, również między miesiączkami. Gdy lekarz zdiagnozuje przerost endometrium, powinien zlecić inne badania, USG narządów rodnych, poziomu hormonów i badanie narządów rodnych. Zdarza się również, że lekarz wykonuje biopsję przerostu endometrium. Leczenie przerostu endometrium Leczenie przerostu błony śluzowej macicy jest zależne od stopnia jego zaawansowania. Jeśli przerost jest stosunkowo niewielki to można próbować wdrażać terapię hormonalną. Niemniej jednak najczęściej stosuje się łyżeczkowanie jamy macicy. Jest to zabieg inwazyjny polegający na usuwaniu nadmiaru tkanki. Zwykle wykonywany jest w znieczuleniu. Ponadto w czasie około 3-4 dni po jego wykonaniu mogą pojawiać się krwawienia. Jeżeli występują one dłużej to bezwłocznie należy udać się do lekarza. Ponadto po łyżeczkowaniu jamy macicy również przeprowadzane jest kontrolne badanie histopatologiczne usuniętej tkanki, co pozwala na stwierdzenie stanu przednowotworowego lub nowotworu. W takich sytuacjach wykonywana jest histerektomia czyli całkowite usunięcie macicy oraz jajników w celu uniknięcia groźnych następstw. Badania diagnostyczne endometrium są niezwykle ważne dla kobiet szczególnie po 55 roku życia, które szczególnie narażone są na rozwój nowotworów narządu rodnego. 3. Endometrioza a resekcja macicy Endometrioza (gruczolistość) to druga najczęstsza przyczyna usunięcia macicy oraz hospitalizacji na oddziałach ginekologicznych. Endometrium naturalnie wyściela macicę, jednak u chorych na endometriozę kobiet, znajduje się poza nią. U chorych endometrium przemieszcza się do jajników, pochwy, jajowodów i otrzewnej miednicy mniejszej. Komórki przyczepione do innych narządów wykazują aktywność wydzielniczą i reagują na zmiany hormonalne, które zachodzą w organizmie kobiety. Na skutek tego dochodzi do wewnętrznych krwawień, przewlekłych reakcji zapalnych, powstania guzków, blizn i zrostów, a także do zmiany stosunków anatomicznych narządów w miednicy mniejszej. Konsekwencją tych zmian może być bezpłodność. Endometrium mogą dotknąć różne schorzenia (123rf) Wiodące objawy endometriozy to ból w obrębie miednicy mniejszej, który towarzyszy miesiączce. Pojawia się kilka dni przed jej wystąpieniem i trwa do jej końca. Dodatkowo, kobieta może odczuwać ból podczas stosunku, ból przy oddawaniu moczu i stolca. Mogą także pojawić się bóle pleców, silny zespół napięcia przedmiesiączkowego, obfite miesiączki, krwiomocz, nudności, zaparcia, oraz krwawienia między miesiączkami. Leczenie endometriozy polega na zatrzymaniu pracy jajników lub na wywołaniu tzw. odwracalnej menopauzy. 4. Zapalenie śluzówki macicy Zapalenie śluzówki macicy spowodowane jest przedostaniem się drobnoustrojów patologicznych lub mikroorganizmów flory bakteryjnej pochwy do macicy. Choroba jest najczęściej powikłaniem po porodzie lub zabiegach takich jak: łyżeczkowanie, założenie wkładki wewnątrzmacicznej, histeroskopia, używanie tamponów usunięcie ciąży. Zapalenie błony śluzowej macicy objawia się najczęściej pieczeniem pochwy, świądem, żółtymi upławami, stanami podgorączkowymi lub gorączką, bólem podbrzusza, krwawieniem z macicy. Może doprowadzić do zapalenia jajowodów i jajników. Leczenie zapalenia śluzówki macicy opiera się na złuszczaniu endometrium i podawaniu antybiotyków. 5. Rak endometrium Rak endometrium jest najczęstszym rodzajem złośliwego nowotworu błony śluzowej macicy. Do głównych czynników ryzyka rozwoju raka endometrium należy otyłość późna menopauza, cukrzyca, nadciśnienie i uwarunkowania genetyczne. Rak endometrium częściej występuje również u kobiet, które nie mają dzieci. Ponadto rak endometrium jest związany z zespołem policystycznych jajników, cyklami bezowulacyjnymi oraz hiperestrogenizmem endo- i egzogennym. Czynnikiem ryzyka raka endometrium jest również długie leczenie raka sutka tamoksifenem. Rak endometrium (nowotwór trzonu macicy) ujawnia się na dwa sposoby. Pierwszy, częstszy typ raka endometrium, występuje u kobiet w okresie około menopauzalnym. Rozwija się na podłożu rozrostu endometrium i wiąże się ze stymulacją estrogenami. Drugi, rzadszy typ raka endometrium, dotyka kobiet koło 60-70 roku życia i nie jest powiązany ze zmianami hormonalnymi. Rokowania w przypadku tego rodzaju raka endometrium są gorsze. Charakterystycznym objawem są plamienia i krwawienia z dróg rodnych kobiety. Nie czekaj na wizytę u lekarza. Skorzystaj z konsultacji u specjalistów z całej Polski już dziś na abcZdrowie Znajdź lekarza. polecamy Czym są POLIPY? Polipy to zazwyczaj łagodne, nienowotworowe zmiany. Niektóre systematycznie się rozrastają, inne powstają i po pewnym czasie znikają. Jednak nie wolno ich lekceważyć, ponieważ niektóre rodzaje polipów mają skłonność do złośliwienia. Są dwa podstawowe rodzaje polipów - uszypułowane i nieuszypułowane. Polip uszypułowany można porównać do guzika na nóżce i ten rodzaj zmian najczęściej występuje. Polip bez szypuły to guzowata narośl na powierzchni błony śluzowej. Oba rodzaje polipów mogą rozwinąć się w niemal każdym miejscu naszego ciała. Najczęściej jednak pojawiają się na błonie śluzowej nosa, przełyku, w zatokach szczękowych, na strunach głosowych, w krtani, niekiedy w uchu. Kolonizują również jelito grube oraz u kobiet macicę i szyjkę macicy. Rzadziej rozwijają się w żołądku i jelicie cienkim. Niektóre osoby dziedziczą skłonność do tworzenia się polipów. Ich występowanie jest wtedy związane z chorobami, które określa się jako rodzinną polipowatość gruczolakowatą. Mnogie polipy (często ponad 100) pojawiają się w jelicie grubym i – jeśli nie są leczone – zwykle po 20 latach przekształcają się w zmiany nowotworowe jelita grubego. U podłoża powstawania polipów mogą leżeć również zaburzenia rozwojowe, które są następstwem chorób uwarunkowanych genetycznie, np. zespołu Gorlina – rzadkiej genetycznie uwarunkowanej choroby układu wydzielania wewnętrznego. Osoby rodzinnie obarczone skłonnością do występowania polipów powinny być pod szczególną opieką gastrologa. Niekiedy wystarcza usunięcie samych polipów z jelita. Innym razem konieczne jest usunięcie narządu, w którym powstały. Na szczęście są to sytuacje dość rzadkie, a większość polipów ma łagodną postać. POLIPY: w nosie i w krtani Osoby, które mają polipy stale mają katar i niedrożny (zatkany) nos, co utrudnia swobodne oddychanie oraz odróżnianie zapachów. Niektóre osoby mogą całkowicie utracić węch. Zdarza się także, że z powodu polipów dochodzi do zmiany barwy głosu. Jest on mało dźwięczny i niski. Polipy nosa rozwijają się często u osób cierpiących z powodu astmy oskrzelowej lub nadwrażliwości na salicylany (kwas acetylosalicylowy). Zazwyczaj są usytuowane przy ujściu zatok do nosa i w miarę rozrastania się prowadzą do deformacji nosa. Nie ma skutecznego sposobu farmakologicznego leczenia polipów nosa. Trzeba je usunąć operacyjnie. Zwykle robi się to przy użyciu endoskopu. To polipektomia endoskopowa. Na polipy krtani najczęściej narażone są osoby pracujące głosem – śpiewacy, nauczyciele oraz nałogowi palacze tytoniu. Polipy umiejscowione w krtani mogą być powodem duszności oraz nie mijającej chrypy. Niezależnie od rodzaju i wielkości polipów znajdujących się w krtani wszystkie należy usunąć chirurgicznie, ponieważ mają tendencję do złośliwienia. Zabieg przeprowadza się endoskopowo. Polipy: żołądka i jelit Często polipy żołądka i jelit nie dają żadnych dolegliwości, chociaż bywa też, że są przyczyną krwawienia z odbytu. Ale objawem nie charakterystycznym mogą by ichć także bóle i kurcze w dole brzucha. Kobiety porównują je do bólu występującego przed miesiączką, a panowie do tych odczuwanych przy zapaleniu pęcherza. Polipy w jelicie grubym wykrywa się przypadkowo przy radiologicznym badaniu przewodu pokarmowego, ale zwykle podczas kolonoskopii. Ponieważ polipy w jelicie grubym dość łatwo ulegają zezłośliwieniu, należy je usunąć. Jeśli nie są zbyt duże można to zrobić w czasie kolonoskopii. Większe muszą być usuwane chirurgicznie. Usunięte z jelita polipy zawsze poddaje się badaniom histopatologicznym, aby wiedzieć czy nie zawierały komórek nowotworowych. Osoba, która miała usunięte polipy z jelita grubego powinna co 2-3 lata wykonywać kolonoskopię i przestrzegać diety – unikać konserwantów, wybierać produkty bogate w błonnik, pić dużo wody oraz ograniczyć spożycie czerwonego mięsa. Polipy w żołądku znajdowane są podczas gastroskopii zarówno u kobiet, jak i mężczyzn po 60. roku życia. Rzadko są przyczyną krwawień z przewodu pokarmowego, wymiotów czy bólu brzucha. Rozwijają się u osób, które unikają warzyw, owoców i jedzą tłusto. Polipom towarzyszą zmiany zapalne, choroba wrzodowa żołądka oraz zakażenie bakterią Helicobacter pylori. Usuwa się chirurgicznie, bo mają skłonność do przekształcenia się w nowotwory. W jelicie cienkim rozwijają się dwa typy polipów – drzewkowe i cewkowe. Z tych pierwszych może się rozwinąć rak. Polipy jelita cienkiego często współistnieją z rakiem jelita grubego. Objawem choroby są krwawienia z przewodu pokarmowego oraz ból spowodowany niedrożnością jelita. Polipy wzrastające w dwunastnicy, blokują odpływ żółci z dróg żółciowych, co prowadzi do żółtaczki. Usuwa się je chirurgicznie. POLIPY: zagrożenie dla kobiet Polipy rozwijające się w narządach rodnych kobiety to nie to samo, co mięśniaki. Zwykle są pojedyncze i mają wielkość wiśni. Sprzyjają im zaburzenia hormonalne, a głównie nadmiar estrogenów. Duże znaczenie ma ich usytuowanie, ponieważ od tego zależy rodzaj kuracji. Są dwa typy kobiecych polipów. W szyjce macicy rozwijają się tzw. polipy szyjkowe, które można wykryć podczas badania ginekologicznego. Polipy rozwijające się wewnątrz macicy to polipy endometrialne. Częściej mają je panie w okresie menopauzy. Można je wykryć tylko podczas USG przezpochwowego. Większość polipów nie daje żadnych dolegliwości. Gdy rozrosną się występuje plamienie i krwawie między miesiączkami, krwawienia po stosunku, a także przedłużające się miesiączki. Polipy często utrudniają zajście w ciążę lub są powodem poronień. Leczenie polipów macicy rozpoczyna się od kilkumiesięcznej kuracji hormonalnej. Jeżeli nie da ona dobrych rezultatów, lekarz może zaproponować wyłyżeczkowanie lub bardziej nowoczesny zabieg histeroskopię. Łyżeczkowanie wykonuje się w znieczuleniu ogólnym, a uzyskany materiał bada się na obecność komórek nowotworowych. Po zabiegu trzeba leżeć i przez kilka dni oszczędzać się. Histeroskopia pozwala usunąć polipy zaraz po badaniu diagnostycznym. Jeżeli polipy zawierają komórki nowotworowe, konieczna jest histerektomia, czyli usunięcie macicy.

usunięcie macicy po 60 roku życia